ΣΑΝ ΤΟΥ ΜΕΛΙΟΥ ΤΗ ΜΥΡΩΔΙΑ

Σαν του μελιού τη μυρωδιά να ξαναρθείς,

σαν τ’αεράκι το ζεστό απ΄το νοτιά...

Μορφές αλλόκοτες και ξωτικά

τον ύπνο σου αγκαλιάζουν,

και πριν ξυπνήσει η Ανατολή

φιλούν το μέτωπο σου.

Κι αφού ξορκίσουν το κακό

με ύμνους και τραγούδια,

ρίχνουν ακόμα μια ματιά

και έρχονται σε μένα.

Σαν τα παιδάκια τα μικρά,

που αποζητούν παιχνίδι,

μου φέρνουν το φιλί σου,

τη μυρωδιά της σάρκας σου,

τη πιο καυτή σου ανάσα.

Μα γρατζουνάν τη σκέψη

και μου τη ματώνουν.

Σκέψη απουσίας.
Λευκή μνήμη μαύρης απουσίας.

Σαν του μελιού τη μυρωδιά να ξαναρθείς,
σαν τ’αεράκι το ζεστό απ΄το νοτιά...