Μας είπες σύννεφα σ' απέραντο γαλάζιο
και μένω να κοιτάζω
τις αλλαγές στα σχήματα
χάδια κι αναφιλήματα ψυχών τα σύννεφα·
των δικών μας ψυχών.
Έτσι μάθαμε να κάνουμε έρωτα εμείς
χωρίς σάρκα, χωρίς μορφή
και να ‘ναι της ψυχής σου
η μόνη υφή που ξέρω.
Εγώ να 'μαι το ξάφνιασμα,
το πρώτο-πρώτο σάλπισμα κάθε που θα φεύγεις.
Να σου σηκώνω άγκυρες, να λύνω τα σκοινιά
και σε ταξίδια μακρινά
να φεύγεις, ν' αλητεύεις.
