ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΙΙ

Στη φωτιά της Ποίησης 

αναζητάμε τις πιο κρυφές αιχμές μας

απεγνωσμένα προσπαθώντας να εφαρμόσουμε
στις μεταλλικές υποδοχές της ανθρωπότητας.

ΛΕΞΕΙΣ ΜΑΧΟΜΕΝΕΣ

Δες πως στριμώχνονται οι λέξεις

για μια θέση στο καμίνι της Ποίησης.

Λέξεις μαχόμενες χρειάζονται

oυσιαστικά και ρήματα ζεστά
να μυρίζει η τριβή

όπως το καουτσούκ στην άσφαλτο.

Ό,τι απομένει

πιάτσα

στο μπουρδέλο της Εικόνας.

ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΟΣ ΠΑΓΕΤΟΣ

Εγκεφαλικά κατασκευασμένες, χωρίς σώματα

σχέσεις μεταξύ ανθρώπων μισοπεθαμένες

φωτογραφίες γκριζαρισμένες πια

ανασυρμένες βίαια από ένα άλλο 
ζεστό σαν φρέσκο αίμα, παρόν.

Κατά τ’ άλλα το αποψινό δελτίο καιρού

προβλέπει παρατεταμένο παγετό
στην Αθήνα
και τις γύρω περιοχές.

Η ΣΚΟΥΡΙΑ

Πόσο ακόμα να περιμαζεύω με στοργή 

τα σκουπίδια των φίλων

μήπως κι οι μεταξύ μας σχέσεις
φανούν επιτέλους κάπως νοικοκυρεμένες;

Μάταιο να ορίσεις και πάλι 

το σκουριασμένο σχήμα
μιας ανθρώπινης σχέσης.

Ε.

Κουράστηκα να κυνηγάω το καλοκαίρι εκείνο

που στα σώματα μας συναντήθηκαν

το Φώς κι ο Θάνατος.

Μόνιασαμε εμείς

ζεστά αγκαλιαστήκαμε εγώ και η θύμηση σου

               Σάρκα μου σε έκανα.

Δεν έχω κάτι άλλο να σου δώσω

όλα μου τα πήρες

               Με το πρώτο κύμα.

ΑΜΟΡΓΟΣ

Τα πρωινά καπνίζαμε δυο τσιγάρα στη σιωπή

κεράκι σα ν’ανάβαμε

στης προηγούμενης ημέρας το εικόνισμα.

Έτσι γλιστρούσαμε αθόρυβα στη Νέα

και στο βελόνι της απάνω ταπεινά

σαν μελωδιά αργού ρυθμού παιγμένη από σαντούρι

πλεκόμασταν στο ίδιο ύφαντρο μαζί με τον μεγάλο ηλιάτορα

τ’ απέραντο γαλάζιο και τ’ αλμυράκια του νησιού.

Ο ΔΡΟΜΟΣ

Ασύμμετρες πυγολαμπίδες οι φίλοι μου

απλώνονται

όπως τα υγρά καταλαμβάνουν απ’ άκρη σ’ άκρη

το χώρο που τους δίνεται

τσακισμένοι απ’ τις πληγές

με στίγματα σ’ ολάκερο το σώμα τους

άλλοι μόλις ξεκίνησαν

άλλοι πήγαν κι είδαν

και άλλοι στα γόνατα

ακόμα αγκομαχούν.

Ασύμμετρες πυγολαμπίδες είναι φίλοι μου

που απλώνονται περήφανα στο χώρο. 

ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

Όταν διαβάζω ποίηση 
σε θέλω πιο πολύ από ποτέ.
Απογυμνώνομαι
απογυμνώνεσαι
και εφαρμόζεις 
ανάλαφρα στις υποδοχές μου.
Ποίηση·
σαν να γεννάει το ήτα της
το πιο εύφορο χώμα μου.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Μπρος στο θάνατο των άλλων

ευθυγραμμιζόμαστε για λίγο ανήμποροι

ελάχιστοι γινόμαστε

κάποιο θρόισμα φθινοπωρινό

χωρίς προοπτική.

ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙΣ

Τελευταία στα ταξίδια μου

αποφεύγω να έχω φωτογραφική μηχανή

σκεφτόμενος πως έτσι θα γράφω περίσσοτερο.

Ίσως πάλι απλώς συνήθησα να διαστρεβλώνω τις μνήμες μου
για να πονάω λιγότερο.

ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΙΙ

Μονάχα για ένα απόγευμα
από μνήμες τα πόδια μου γυμνά

μ’ ανεβασμένα τα μπατζάκια

σκαλί σκαλί ν’ ανέβω
την πελώρια σκάλα σου

και μ’ ένα πήδο να βρεθώ από τη Σύμη

στην Ιθάκη.

Moνάχα για ένα απόγευμα Θεέ μου

να χαθώ διάφανος
στις ευθείες της δημιουργίας σου.

ΔΙΑΘΛΑΣΗ ΦΩΤΟΣ

Στο Φώς φωτιά δε βάλανε.

- Δεν χρειάστηκε; Δεν τα κατάφεραν; Ποιός ξέρει.. -

Μονάχα εντυπωσιακούς διαθλαστικούς καθρέφτες

τοποθετήσανε στο χώρο απ' άκρη σ' άκρη

προκαλώντας ίλιγγους και ημικρανίες στους εξουσιαζόμενους.

ΣΥΝΝΕΦΑ Σ' ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ

Μας είπες σύννεφα σ' απέραντο γαλάζιο

και μένω να κοιτάζω

τις αλλαγές στα σχήματα

χάδια κι αναφιλήματα ψυχών τα σύννεφα·

των δικών μας ψυχών.

Έτσι μάθαμε να κάνουμε έρωτα εμείς

χωρίς σάρκα, χωρίς μορφή

και να ‘ναι της ψυχής σου

η μόνη υφή που ξέρω.

Εγώ να 'μαι το ξάφνιασμα,

το πρώτο-πρώτο σάλπισμα κάθε που θα φεύγεις.

Να σου σηκώνω άγκυρες, να λύνω τα σκοινιά

και σε ταξίδια μακρινά

να φεύγεις, ν' αλητεύεις.

Η ΠΟΡΕΙΑ

Κάθε νέα ημέρα σε διαρκή πορεία

προς την αγχόνη του Θανάτου

φορείς της ανυπόφορης γνώσης του,

μαχόμαστε καθημερινά.

Βίαιες αναμετρήσεις,

ήττες, νίκες, πτώσεις, νέες γεννήσεις

μα πάνω απ' όλα σε ατέρμονη κίνηση

να προσεγγίσουμε το Φως.

ΠΡΟΣΩΡΙΝΕΣ ΛΥΣΕΙΣ (ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ)

Περιμετρικά του είχε χτίσει τείχη

συμπαγή, αδιαπέραστα

τα οποία συντηρούσε

με εφηβικές κυρίως αυταπάτες.

Σαφώς γνώριζε το μύθο της Τροίας.

Αποτελούσε όμως κι αυτή του η στάση

μια κάποια λύση προσωρινή.

Την απόσταση ίσως έπρεπε εγώ να περπατήσω. 

ΟΙ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΕΣ ΕΚΤΑΣΕΙΣ

Υπάρχει ένα χάσμα μεταξύ σιωπής και κατανόησης

όπου βλασταίνουν δάση δαιδαλώδη συγκατάβασης

δειλίας, ενοχής και αυταρέσκειας

όπως περίπου απλώνονται και τούτοι οι αγριότοποι

γύρω από τη Ξάνθη.

Μιλώ για εκτάσεις που ποτέ μου δεν κατόρθωσα

να ελέγξω επαρκώς.

HΛΙΑΧΤΙΔΑ

Τ’ αεροδρόμια μοιάζουν πλέον μ’ αρεοδρόμια

τα πανεπιστήμια μετατρέπονται σε παπιστήμια

τα πράσινα ματάκια της σε πέλαγο Ιόνιο

κι οι βλεφαρίδες της μεγάλες ηλιαχτίδες

φωτίζουν το μαύρο μέλλον που αποφάσισαν

άλλοι για μας να ζήσουμε.

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΙΙ

Κάποτε έγραψα πώς πύον καυτό που στάζει

είναι τα ποιήματα.

Τελικά μοιάζουν και με τους μικρούς αναπτήρες

του εμπορίου: Συμπιέζουν ύλη εύφλεκτη

κι ανάβουν φωτιές.

Το υγραέριο βέβαια,

κάποια στιγμή εξαντλείται.

ΑΥΞΟΜΕΙΩΣΕΙΣ (17 τ.μ)

Σχίζω όλες τις εκτάσεις της ποίησης στα δύο

κατεβαίνω στα έγκατα των νοημάτων

μετασχηματίζομαι σε στίχους καιόμενους

αναβαφτίζομαι στο μελάνι ξεχασμένων ποιητών

σταυρώνομαι από χιλιάδες σημεία στίξης
και ξεψυχάω για τρία μερόνυχτα.

Δεκαεφτά τετραγωνικά, τέσσερις τοίχοι κι ένα παράθυρο

που ανοιγοκλείνουν

ανάλογα με το καιρό.

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΖΩΗ

Συμβιώνουμε τόσες ώρες μαζί, δίπλα-δίπλα

όπως οι χρόνιες αναλλοίωτες φιλίες

κρυφοδιαβάζουμε την εφημερίδα του διπλανού

ανταλλάσουμε με τη πρώτη αφορμή χαμηλόφωνες κουβέντες

διακριτικά χαμόγελα,

πολλές φορές μάλιστα συναντιόμαστε

στο ίδιο μέρος, την ίδια ώρα

σαν σε ραντεβού ερωτικό.

Πως ακόμα άβολη μπορεί να είναι

η διασταύρωση των βλεμμάτων μας;

ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ

Ποτάμια άφθονα γέννησα δυνατότητες

και χρόνια τις ανάθρεψα ώσου να πάρουν μπόι.

Τώρα σαν χείμαρρος ευθυνών και υποχρεώσεων

με πνίγουν.

ΠΩΛΕΙΤΑΙ.

ΠΡΟΒΟΛΕΣ

Στην αρχή διατυμπάνιζαν με κάθε ευκαιρία

οτι θα γινόμουν μεγάλος και τρανός.

Τους πίστεψα.

Έπειτα θεώρησαν πως στράβωσα κάπου στη πορεία

και θα γινόμουν τελικά φλύαρος τεμπέλης.

Τους πίστεψα και πάλι.

Ε, λοιπόν για χρόνια ξεσκίζονται οι σάρκες μου

στα δόντια των δυο τερατόμορφων εαυτών

που κατασκεύασε η νοσερή τους φαντασία.

ΤΕΜΝΟΝΤΕΣ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Eίδα στ' όνειρο μου πως πέθανε ο ποιητής Σεφέρης.

Φορέσαμε λέει βαθιά συγκινημένοι τα πιό μαύρα μας ρούχα

και πήγαμε οικογενειακά στην κηδεία

η οποία μετατράπηκε σε λαική διαμαρτυρία.

Όταν ξύπνησα, έφτιαξα καφέ και κάθησα στο γραφείο

να διαβάσω τον ημερήσιο τύπο.

''Απεβίωσε ο ποιητής της έβδομης τέχνης,

Θόδωρος Αγγελόπουλος'', έγραφε το Βήμα.

Στην αρχή σκέφτηκα:

ένας κομμουνιστής καλλιτέχνης χάθηκε.

Έπειτα το διόρθωσα και είπα πως

ένας μεγάλος έλληνας κομμουνιστής χάθηκε.

Τελικά κατέληξα. Ένας μεγάλος Έλληνας χάθηκε.

Η ΣΤΙΓΜΗ

Δεν θέλω τίποτα άλλο

Παρά μονάχα προετοιμασμένος κατάλληλα να είμαι

Εκείνη τη στιγμή

Να μην αιφνιδιαστώ

Οι υποδοχές μου απο χρόνια να έχουνε γλυκάνει

Μονάχα για εκείνη τη στιγμή.

Δεν θέλω τίποτα άλλο.

ΕΚΟΥΣΙΑ ΣΥΝΕΝΟΧΗ

Μιλούσε ώρες ατελειώτες

για το μυστηριακό των άστρων σύμπαν

ξεχνώντας ολότελα πως με τη παθητική της στάση

ήταν συνένοχη στο μεγάλο συρματόπλεγμα του κόσμου.

ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ

(Πλατωμένη στο χώρο η Μνημοσύνη

πλεξούδες μπλέκει

της Μελπομένης και της Θάλειας τα μαλλιά)

Τρυφεροί καλλιτέχνες,

ταλαιπωρημένοι εργάτες·

άλλοι δρόμοι, άλλα ταξίδια

άλλοι προορισμοί.

Στα λαμπερά τους μάτια

φυτεμένος ο πιο γκρίζος ουρανός·

καύσωνας καλοκαιρινός

ιδρώτας αιωνόβιος

οξύ στα κορμιά τους.

Αποκαθήλωση βουβή

η μετακόμιση.

Κομμάτια σάρκας

οι φόδρες των επίπλων

στριγγλίζουν στο πάτωμα.

-Άψυχο το σώμα Κυρίου

μερόνυχτο ολάκερο

σπάραζε σιωπηρά.

Την επομένη την αυγή

σάρκα και καρφιά

χυμένα ανάκατα στο χώμα-

Τα έπιπλα-

ολόλευκα χειροκροτήματα·

κόκκινες ερμηνείες·

ιδρωμένα πατώματα·

γλώσσες μπλεγμένες·

κορμιά σαν ένα·

εκκωφαντικοί οργασμοί στο ημίφως

τα έπιπλα.

ΧΑΡΤΙΝΗΣ ΖΩΗΣ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ

Και άμα δεις να γκρεμίζεται η χάρτινη ζωή σου

σαν τα ποντίκια τρέχεις, σκοντάφτεις, πέφτεις

κι όρθιος πάλι να κυνηγάς μικρές χαρές

και δικλείδες παντοτινής ευτυχίας στη μίζερη ζωή σου.

Δειλός κι ανυπεράσπιστος

μπουχτισμένος από τύψεις και ενοχές

σα δέντρο αρρωστιάρικο όπου φυσάει παραδέρνεσαι

φαντασιώνεσαι μια ζωή χωρίς διλήμματα και δάκρυα

τρέχεις ανάμεσα απ’ τα χαλάσματα

ανασηκώνεις τόνους χαρτιού

-τη πρώτη σου αγάπη, τους παιδικούς σου φίλους, τη μάνα σου-

κλαίς με λυγμούς

τρέχεις πιο γρήγορα

και κάτω απ' τις χάρτινες θεωρίες σου

βλέπεις το χέρι του Μαρξ κομμένο από τη ρίζα

και τη καρδιά του Ιησού να την ξεσκίζουν σκύλοι.

Ο μέσα πανικός τα σωθικά κατασπαράζει

και οι φωνές του Προμηθέα σ' ολάκερη αντηχούν την οικουμένη.

Στην οικουμένη της ύπαρξης σου

που λιώνει σαν πλαστικό πάνω στο δέρμα σου.

Συνθλίβομαι·

Αποσύνθεση.

ΑΝΑΠΛΗΡΩΣΗ

Από μικρός μου άρεσε ν’ αλλοιώνω, ν’ ανασκευάζω

ή και να δημιουργώ μικρές καθημερινές ιστορίες.

Κι αν η μνήμη μου για λόγους ανεξήγητους

απ’ τα νεανικά ακόμα χρόνια της

άρχισε να εξασθενεί και να σαπίζει,

η Φαντασία ήρθε να φυτρώσει

στο πιο κατάλληλο λίπασμα

και κάπως να δικαιολογεί τη λόξα μου αυτή.

Η ΦΩΤΙΑ

Φοβάμαι τον Μπωντλαίρ

το Μοντιλιάνι, το Βαν-Γκόγκ

τη φωτιά που σιγοκαίει

και με λύσσα επιθυμώ

στάχτη να γίνω μέσα της μια μέρα·

ή ένα βράδυ σαν όλα τ’ άλλα.

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Μάχες θανατερές

στους καθρέφτες, στις σκιές, στο σκοτάδι, στο φως

σπυράκια κατακόκκινα πρησμένα

που μέρες ή χρόνια ολάκερα κυοφορούν

στο σημαδεμένο μας κορμί

στη κατακερματισμένη μας ψυχή·

πύον καυτό που στάζει

είναι τα ποιήματα.

ΥΠΕΡΒΑΣΕΙΣ

Τ’ ανθρώπινα καθόλου δεν γνωρίζω

μα τίποτα απ’ τα ανθρώπινα δεν μου είναι ξένο·

κι όλο σκοντάφτω εκεί που αρχίζει ο θεός,

τ’ Ολόκληρο.

ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ

Το σώμα της

απέναντι μου πάνω στη ξύλινη κατασκευή

του μικρού πλοιαρίου

μετέφερε σαράντα χορτασμένα από έρωτες,
μίση, θανάτους κι αναγεννήσεις, χρόνια.

Πούπουλα που στάθηκαν ανάλαφρα στο μέτωπο

τα φρύδια της

σμιλεμένα αθόρυβα σε άλλη εποχή

τα μάτια και τα μήλα της

φουρνισμένα σε σιγανή φωτιά

τα χείλια της

και με μεράκι λαξευμένο πέρα ως πέρα

το κορμί της.

Δεν το κρύβω·

θα ήθελα να κάνουμε έρωτα

σ’ εκείνο το μικρό αμπάρι.

Είχαμε άλλωστε μπροστά μας

τριών ωρών ταξίδι.

ΣΤΟ ΠΕΔΙΟ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Χρέος του ποιητή

η αδιάκοπη πάλη

στο πεδίο της γλώσσας.

Αυταρέσκεια αναβλύζουν

τα πανέμορφα λιβάδια της γλώσσας.

Σαν βδέλλες σιχαμένες

κολλάνε στο σώμα του ποιητή

οι λαμπρές λέξεις

και προσπαθώντας να επιζήσουν

προσφέρουν δόξα κι ευφημία

αβέβαιη.

Άλλες λέξεις χρειάζονται·

στης γης το κέντρο φυτεμένες

πυρωμένες

μέχρι το μεδούλι.

ΟΤΑΝ ΠΙΝΩ ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΣΟΥ

Σαν τη Δήλο,

Όταν ακόμα βύζαινε η Λητώ τους δίδυμους Θεούς·

μονάχη μα περήφανη.

Σαν τη Δήλο,

Όταν ακόμα στέκονταν αγέρωχοι οι Λέοντες·

φρουροί της Ιεροσύνης.

Σαν τη Δήλο,

Λίγο πριν αποκοιμηθούν οι πιο λαμπρές αρχαιότητες

στην αιωνόβια αγκαλιά της Ιστορίας.

Σαν τη Δήλο,

Λίγο πριν παραδοθεί βουβός ο Πορφυρόβαφτος

στην απέραντη αγκαλιά του Αιγαίου.

Στη Δήλο,

Σαν όταν πίνω τα φιλιά σου.

ΓΑΥΔΟΣ

Κέδροι ταπεινοί

πιστοί στην ομορφιά της

παρακολουθητές βουβοί

της αιωνόβιας διαδρομής της

γη εξόριστων

σμιλεμένη ατίθασα

αυτοεξόριστη η ίδια

πεισματικά προς τους καιρούς

σε πορεία νοτιοανατολική.

ΑΠΟΧΩΡΗΣΑΝΤΕΣ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ

Κηπουρός ο Χρόνος

κλαδεύει

πένθιμα κι ολόλευκα άνθη

απ' τις απέραντες εκτάσεις

της Μνήμης

οδηγώντας μας προς το τέλος

ολοένα και πιο ελαφρείς

ολοένα και πιο ελάχιστους.

Πούπουλα

που προσγειώνονται

αδιάφορα στο χώμα

είμαστε.

ΧΡΟΝΟΣ ΧΑΟΥΣ

Χρόνος χάους

Άπαντα άμορφα

διαρκώς κινούμενα

μετ' ακαθορίστου ταχύτητος

προς πάσα κατεύθυνση.

Τότε που το Μέγα Μηδέν δεν είχε σχηματιστεί ακόμα

και ατέρμονα περιφέρονταν πέριξ του εαυτού του.

Τότε που η Όραση δεν είχε δεί ακόμα

κι οι Αδερφάδες της

δεν άγγιζαν το χώμα

δεν μύριζαν την άνοιξη

δεν άκουγαν τ' αηδόνια.

Τότε που η πιό μικρή,

η Γεύση η παρθένα

δεν είχε γευτεί μέλι

νέκταρ δεν είχε πιεί απο σπαζόμενα μέλη.

ΕΠΙΚΑΘΟΡΙΖΟΜΕΝΕΣ ΤΥΧΑΙΟΤΗΤΕΣ

Στον άξονα της Αφορμής

αδιάκοπα περιστρεφόμενες τυχαιότητες,

ευθυγραμμιζόμαστε με χρονικά στιγμιότυπα

και Επιλέγουμε διαρκώς,

χαράζοντας πορεία μοναδική.

ΦΥΣΗΣ ΕΚΤΑΣΗ, ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΟΡΙΑ

Πλανεύτρες μέρες
νύχτες μου μάγισσες,

Τι να φωνάξω πείτε μου,

που να πρωτομυρίσω,
που φυτρώνει το κακό

και πώς να το ξορκίσω.
Πώς να πλατύνω να γευτώ

όλα σας τα καμώματα

στη πλήρη έκταση τους.

ΣΑΝ ΤΟΥ ΜΕΛΙΟΥ ΤΗ ΜΥΡΩΔΙΑ

Σαν του μελιού τη μυρωδιά να ξαναρθείς,

σαν τ’αεράκι το ζεστό απ΄το νοτιά...

Μορφές αλλόκοτες και ξωτικά

τον ύπνο σου αγκαλιάζουν,

και πριν ξυπνήσει η Ανατολή

φιλούν το μέτωπο σου.

Κι αφού ξορκίσουν το κακό

με ύμνους και τραγούδια,

ρίχνουν ακόμα μια ματιά

και έρχονται σε μένα.

Σαν τα παιδάκια τα μικρά,

που αποζητούν παιχνίδι,

μου φέρνουν το φιλί σου,

τη μυρωδιά της σάρκας σου,

τη πιο καυτή σου ανάσα.

Μα γρατζουνάν τη σκέψη

και μου τη ματώνουν.

Σκέψη απουσίας.
Λευκή μνήμη μαύρης απουσίας.

Σαν του μελιού τη μυρωδιά να ξαναρθείς,
σαν τ’αεράκι το ζεστό απ΄το νοτιά...

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΙΒΗΡΙΚΗ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟ

(Λισαβόνα)

Της ταπεινής σου πολιτείας οι στέγες
με μητρική στοργή σκεπάζουνε
τους ματοβαμμένους δρόμους,
το περήφανο λαό σου.
Με μια ασυνήθιστη ηρεμία

κυλάνε οι ώρες στα πλακόστρωτα δρομάκια σου,

παρασέρνοντας ήχους, μουσικές και χρώματα.
Και το μεθυστικό ταξίδι σου συνεχίζεται,
με ή χωρίς εμάς,ταπεινή και περήφανη πολιτεία.


(Μαδρίτη)

Κόκκινο, κόκκινο, κόκκινο.
Στο πηχτό κόκκινο αίμα που κυλάει

στις φλέβες των ανθρώπων

και της ιστορίας σου.
Στη πόλη αυτή που χορεύουν ιδρωμένες
οι καρδιές, οι λέξεις και τα σώματα.
Στη πόλη αυτή που φλερτάρει
με τα όρια του ανθρώπου,

με τα όρια του πραγματικού.

Στου ανυπόταχτου λαού σου το ανάστημα,
που δε βολεύτηκε ποτέ.
Στην αμείλικτη μοίρα του

να φιλήσει τα πόδια της Ελευθερίας.

ΔΥΣΩΔΙΑ

Ψεύτες ηθικολόγοι, χυδαίοι υλιστές, ανύμποροι ιδεαλιστές
τα κόμπλεξ τους βυζαίνουν

απο κάθε όψη της γιγαντιαίας κίνησης

των ψυχών και της φύσης.

Σαν καταδικασμένα στη λάσπη να ζήσουν σκυλιά

ρουφάνε τη πιο ακριβή γύρη
και βρωμίζουν αμόλυντα ακόμα νεογνά.
Αυτοί αναπαράγονται,
Τα νεογνά βηματίζουν δειλά,
Κι εμέις,
εσταυρωμένοι και επί της γης κολασμένοι,
χρεωμένοι να ξεριζώσουμε το κακό.

ΜΗΤΡΙΚΑ

Ένα συναίσθημα ιερού σεβασμού

και χαοτικής αμηχανίας
κατακλύει το είναι μου

στη θέα της μητρικής επαφής.
Κατακλυσμιαία συγκίνηση

για την πιο αυθεντική επαφή
μεταξύ δυο ψυχών.

'' Και ύστερα τέντωσε το κορμάκι της

να φτάσει τα χείλια της μαμάς της

σαν απο Φύσης προσταγή...

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ

Ανασηκώνεται στις μύτες των ποδιών της,

γαντζώνεται στο άσπρο τους περβάζι,
και καθώς του βασιλικού η μυρωδιά
γλυστράει στα ρουθούνια της,

αναζητεί το Ρήγα

ανάμεσα στα πορφυροβαμμένα χρώματα.

Το τρυφερό αεράκι του Αυγούστου

σα να της δίνει κίνηση,

φυσώντας τα μελόλουστα μαλλία της,
ενώ τα λαμπερά ολόμαυρα μάτια της,
αμετακίνητες άγκυρες,
την καθηλώνουν μαγεμένη στο θάυμα:
Ο αγαπημένος της Ρήγας

βυθίζεται στην αγκαλιά της θάλασσας

....Ένα πονηρό χαμόγελο ικανοποίησης
χαιδεύει τα κόκκινα παρθένα χείλια της.
Τώρα είναι σίγουρη.
Όλες οι ιστορίες της μαμάς της είναι πέρα για πέρα αληθινές.